सुनको पिँजडा

कविताको एक अंश: 

ल्यायौँ जंगलबाट अजाज यसरी पासो लगाईकन

राख्यौ भित्र अमूल्य स्वर्ण पिंजडा साँचो लगाईकन

ख्वायौ अन्न र भोजनादि कति हुन् नाना र चाचा कति 

सारा कर्म गर्यौ म स्वर्ण्पिंजडा भित्रै रमाउँ भनी ।

तिम्रा बालक बालिका खुसी हुँदै खेल्छन रमाइ अति

के के भन्न सिकाउँछन र सहजै भन्दिन्छु जानेजति

गोपी कृष्ण भनेँ, सिकेँ कति कुरा तिम्रो रमायो घर

रुन्छे त्यो विचरी चरी विरहमा सोच्दैनथ्यो क्वै तर।